Iedere dag schrijft iemand uit onze gemeente een stukje over haar of zijn dag in deze vreemde tijd.

Vandaag Ard Heek

De coronatijd. Voor sommigen van ons een moeilijke tijd. Onzekerheid over de lichamelijke en/of financiële toestand van jezelf of iemand die je dierbaar is. Deze mensen in het bijzonder sterkte gewenst. Voor anderen vooral een saaie of vervelende periode. De werkzaamheden moeten op omslachtige wijze voorgezet worden of je zit je simpelweg rot te vervelen, mogelijk in het gezelschap van steeds vervelender wordende lotgenoten. Maar voor mij is het stiekem juist wel een relaxte tijd. Ik werk net als anders nog twee dagen in een timerwerkplaats maar mijn rol als instructeur op het vmbo kan niet meer worden uitgevoerd. Ergens mis ik het werk op het vmbo, desalniettemin kan ik wel wennen aan de tweedaagse werkweek. Ik ben al even bezig met het schrijven van een boek dus de extra uurtjes thuis hoeven niet verloren te gaan. Ook mijn grootste hobby, het kijken van films en series, heeft er niks onder te lijden. Al met al voor mij dus een iets saaiere maar geenszins vervelende tijd.

Gisteren was het voor mij toch een unieke dag in het eentonige tijdperk. 

Het begon in de familieapp waar twee van mijn zussen hun probleem op tafel legde. Namelijk dat de bootcamp training was stopgezet in verband met een rondwarend virus. De anders zo sportieve zussen waren het spoor kwijt. Mijn broer die doorgaans heel wat uurtjes in de sportschool doorbrengt was veerkrachtiger omgegaan met de crises en had de nodige sport attributen zelf aangeschaft. Deze broer was de kwaadste niet en bood zijn zussen aan om de bootcamp les over te nemen. Daarbij lag er ook een uitnodiging voor de rest van de familie.

Bootcampen, ik ken het nog van de tijd dat ik in het dorp woonde en er elke donderdag avond steevast een klasje fanatieke sporters voorbij hobbelde. Met een beetje geluk moesten ze precies voor ons huisje nog een aantal oefeningen doen. Dan konden wij zien hoe de stakkers zichzelf afpeigerde, terwijl wij zelf een biertje genoten. Een stukje rennen en af en toe wat oefeningetjes, zo dacht ik er over. Ik vind mijzelf een ervaren hardloper dus dat kon het probleem niet zijn en die paar oefeningetjes zou ik er wel even bij doen. Vol zelfvertrouwen gaf ik mijzelf op voor de familiebootcamp.

Zaterdag ochtend was het zo ver, de twee zussen en ik vormde het bootcampklasje en mijn broer ging door voor trainer. Het begon als verwacht met een stukje lopen. Dan af en toe een sprintje, wat gewichten op de rug gevolgd door een bepaalde looppas. Nog geen centje pijn. Maar toen kwamen de serieuze oefeningen als push-ups, sit-ups, squats en iets van “triceps-dips”. Al gauw begon mijn lichaam te protesteren tegen het geweld dat op de spieren werd uitgeoefend maar het leek mij niet de situatie om op te geven dus ging ik door en door en door.. Lang verhaal kort: pittige ochtend.

Zodoende zit ik hier nu met ongemeuïg (een woord wat denk ik nog niet vaak is opgeschreven maar wel de lading dekt) veel spierpijn dit verhaaltje te typen. Maar ook zeer voldaan, dus voor eenieder die zich verveeld een dikke tip. Ga lekker buiten sporten met familie of vrienden. Gezond, gezellig en een top excuus om de daaropvolgende dag niks anders te doen dan series kijken.

Sterkte, liefde, geduld en gezondheid gewenst! En als het zo mag wezen, tot weerziens.

Nog meer lezen? Zie Kerk-zijn in het coronatijdperk